"düş bahçeleri"

çiçeklerime, geleceğimin bahçesinde su veriyorum

şimdiki zaman; kayıp denizlere dönük veranda

akşam esintileriyle

içime kaçışlarım,

üşümemeyeyim ben!

ve yeniden o bahçe,

boşa akıttığım su...

inanç! 

içimde yeniden yeniden varetmeye uyandığım sabahları unutsam, 

bu kadar yorgun hissetmem kimbilir

ahh suya ağıt, çiçeğe tesellimtrak izahlar...

aynadaki izimin kaşları çatık

siyaha çalan düşünce bulutlarının yağmur nazı ruhumda

ve noktası sonsuzlukta konulmuş bi hikayenin

girişinin sancısı

bi' kaç tane kalan hayallerimin dizlerindeyim, uyuyayım

sabah olsun!

kayıp denizlerden ılık bi' rüzgar tadayım

çiçeklerin fısıltısı...

düşümde, su;

"ben yolumu bulurum" diyor, emin kendinden

inanmak istiyorum işte

ben bulamasam da yolumu bir türlü

çiçeklerim solmayacak

'düş bahçeleri'mde.

turuncu sabahın birinde

turuncu sabahların birinde

gözlerin açılmamış.

kaşların kukla ipi

gözlerini açıyor

gözlerin uyanıklığa asi

saçların suyun içinde

yüzmüş bütün gece

ıslı parlak.

duman içine, çek.

sıcak tuzak, yatak.

aklım nerde benim?

dudağına düşsem dengemi yitirip

aklım zaman, aklım hep sıkışık

nefes al.

birlikte uyuduğun kadın da ben

seviştiğin de

ne yavanmış önceki sabahların her biri

-bu öğlene doğru aklıma geliyor-

her gece bi’  keşif, koruma altına alınıyor

yattığımız yat-aklar,

çek-yatlar…

keşif, kum saati

zaman keşfimizin emrinde

içimden gelene değdiğin, zaman

aklım o zaman benim değil

ne özgürlük!

dudağın enseme düşse

gözün takılıp

hem uyuyakaldığın da benim

rüyalarımızda daha mı çok boğuşuyoruz insanlarla sevgilim?

yalnızız oysa senle ben

 işte belleğimiz!

kent kalabalığı

aklım öyle benim bu ara

kent trafiği

oysa basıyorum gaza

yollar genişliyor ben saptıkça

hani ölmüyorum biliyorum da

nedendir,

böyle göğüs kafesime avucunun içini

bastırıyor

en kocaman hayvanın avucu ne kadarsa

en kocaman avuçlu hayvan hangisiyse

o hayvan, o avuç

ben ne kadarım?

nefes al.